...ระหว่างวันที่ 27 กค. ถึง 11 สค. 52 นักเรียนที่ศูนย์ภาษาต่างเฝ้ารอการมาช่วยนำกิจกรรมของนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยวอลลา วอลลา สหรัฐอเมริกา นักเรียนทุกคนสนุกสนานกับการละเล่น การร้องเพลง การสอนภาษาอังกฤษ และการเล่าเรื่องทั้งจากประสบการณ์จริง และจากพระคัมภีร์บ้าง ขอบคุณนักศึกษาทุกท่าน ที่ได้แบ่งเวลามาช่วยเราที่ศูนย์ 
...ภารกิจใหม่ที่ไม่น่าเบื่อทุกเสาร์ของเราอีกอย่างหนึ่งก็คือไปช่วยสอนสาขาโรงเรียนวันสะบาโตที่บ้านอ่างหิน บ้าน อ.ดร.บุญรัตน์ เพราะที่นั้นอ.ได้ทำศาลาสำหรับสอนโรงเรียนวันสะบาโตไว้แล้ว เด็ก ๆ รู้สึกสนุกสนานกันมาก เรามีของอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เก็บไปเป็นของรางว้ลให้เด็กที่สามารถท่องข้อควรจำได้ บางสะบาโต ถ้าป้าวิ มาก็จะเอาขนมมาเลี้ยงเด็ก ๆ ด้วย เด็ก ๆ มีความสุขมาก 
บางครั้งในวันเสาร์เราอยากจะพักผ่อนช่วงบ่ายบ้าง แต่พอนึกถึงเด็ก ๆ ที่กำลังรอคอยอยู่ก็ยากที่จะปฏิเสธในการไปสอนพวกเค้า เพราะเด็ก ๆ อาจจะรอมาอาทิตย์หนึ่ง กว่าจะได้พบกัน และพบกับพวกเรา ได้ฟังเรื่องราวจากพระคัมภีร์ และได้ท่องข้อควรจำ ได้ของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ 
ดูแล้วก็นึกถึงตอนเราเป็นเด็กไม่ได้ ไม่น่าแปลกเลยที่พระเยซูทรงรักเด็ก ๆ และมีเรื่องตัวอย่างเกี่ยวกับเด็ก ๆ ไว้เตือนสอนผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ด้วยก็หลายเรื่องแนะ ดังเช่น พระเยซูกล่าวว่า แผ่นดินสวรรค์เป็นของคนเช่นเด็ก ๆ ถ้าไม่มีจิตใจเหมือนเด็ก ๆ จะเข้าในแผ่นดินสวรรค์ยาก...
...ขณะที่ขับรถกลับจากกรุงเทพฯ เมื่อวันอังคารที่ 28 กค. 52 ช่วงบ่าย เราต้องรีบกลับมาเพื่อจะมาช่วยงานสอนที่ศูนย์ภาษามวกเหล็ก เพราะมีกลุ่มนักศึกษาที่มาจาก มหาวิทยาลัย วอลลา วอลลา มาช่วยด้วยและเราก็จะต้องเป็นผู้แปล และผู้ประสานงานต่าง ๆ ระหว่างทางเลยวังน้อยมาหน่อย ปรากฏว่าฝนตกอย่างหนัก... แทบจะมองทางไม่เห็น แต่รถเราก็ยังวิ่งได้อยู่ถึงแม้จะเก่า... ด้วยความรีบกลับ เราก็ขับรถในเลนขวาและก็ขับเร็วพอสมควร ขณะมาถึงใกล้แถบโรงงาน ขณะที่เรากำลังจะแซงรถบัส รับส่งคนงานอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง รถเราก็เหมือนกับตกลงไปในแอ่งน้ำ สังเกตว่าน้ำจะพุ้งกระจายมาเต็มหน้ารถจนเรามองอะไรไม่เห็นเลย และขณะนั้นเอง เราก็รู้สึกว่าช่วงหลังของรถสะบัดเหมือนกับว่ามันกำลังจะลอยเหนือพื้นขึ้นไป สักครู่เราก็ได้ยินเหมือนเสียงอะไรกระทบกัน ถึง 3 ครั้ง เราไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงอะไร แต่เราก็ยังมีสติดีอยู่ ไม่ได้เหยีบบเบรคเพียงแต่ชะลอ ความเร็วลง แล้วก็รู้ว่ารถเราสะบัดไปกระแทกกับรถรับส่งคนงาน เมื่อลดความเร็วได้แล้วก็จอดข้างทางดู รถก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก และรถบัสคันนั้นก็มาจอดดูรถเราเหมือนกัน มาถามว่ามีใครเป็นอะไรไหม เราบอกว่าไม่มีอะไร... ขอบคุณพระเจ้าที่ได้ทรงอุ้มรถเราไว้...เรานึกในใจว่าสภาพการกระทบกันแบบนี้มันจะต้องพลิกคว่ำแน่นอน แต่พระเจ้าจะช่วยผู้รับใช้ของพระองค์ดังคำสัญญาของพระองค์ ขอบคุณพระองค์จริง ๆ ที่ได้มารู้จักกับพระองค์ผู้เป็นพระเจ้าเหนือพระทั้งปวง
และแล้วเรียงความที่คิดว่ายาก และลำบากใจก็เสร็จจนได้ ไม่น่าจะมีอะไรที่เป็นปัญหาสำหรับชีวิต ถ้าเราไม่คิดว่ามันคือปัญหา และค่อย ๆ มองปัญหาด้วยการวิเคราะห์ และขอสติปัญญาจากองค์พระผู้เป็นเจ้าให้เปิดทางให้เห็นหนทางในการพิชิตปัญหาต่าง ๆ ดังที่พระเจ้าได้ทรงสัญญไว้ใน อิสยาห์ 43.2-3 ว่า "อย่ากลัวเลย เพราะเราได้ไถ่เจ้าแล้ว เราได้เรียกเจ้าตามชื่อ เจ้าเป็นของเรา เมื่อเจ้าลุยข้ามน้ำ เราจะอยู่กับเจ้า เมื่อข้ามแม่น้ำ น้ำจะไม่ท่วมเจ้า เมื่อเจ้าลุยไฟ เจ้าจะไม่ไหม้ และเปลวเพลิงจะไม่เผาผลาญเจ้า เพราะเราเป็นพระยะโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า" พระเจ้าไม่ได้บอกว่าเราจะเดินในทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่พระองค์บอกว่า เราอาจจะต้องเดินลุยน้ำ ลุยไฟบ้าง แต่พระองค์ทรงให้กำลังใจว่า เมื่อเราประสบเหตุการณ์ที่ยุ่งยากแบบนั้นพระองค์จะอยู่เคียงข้าง และไม่ให้เราได้รับอันตราย...
...เป็นระยะเวลาเกือบ หนึ่งปีแล้วที่เราและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่มวกเหล็ก เป็นประสบการณ์ที่ดี เราทุกคนมีความสุขกับประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่นี่เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เราก็รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันให้ความสุข ของวันนี้กับครอบครัวและก็ทุกคนในครอบครัว แล้วจะมีอะไรที่จะต้องดิ้นรนมากว่าไปกว่านี้อีกละ...ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณความเป็นไปของชีวิต.. ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงนำชีวิต...
ไม่ว่าใครทุกคนก็ต้องเจอ ตราบใดที่เรายังเป็นคนบาป และเป็นทาสของบาป เพียงรอคอยความหวังจากองค์พระผู้เป็นเจ้าจะเป็นผู้ถือกุญแจมาปลดปล่อยเราให้ได้ชีวิตใหม่ อีกครั้งหนึ่ง ขอบคุณที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ ผมได้ทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถทึ่จะอำนาจอะไรไปต่อรองกับความตายได้... เราทุกคนก็เหมือนกันอย่าให้เราได้ท้อถอยที่จะรักษาความหวังใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา