สิ่งร้าย ๆ มักจะมาพร้อมกับสิ่งดี ๆ เสมอแต่อะไรจะมาก่อนล่ะ...

...วันอังคารที่ 29 มกราคม 2551 เราได้ไปเป็นพยานในการแจ้งความของโรงพยาบาลมิชชั่นที่กับสถานีตำรวจนางเลิ้ง ที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ ซึ่งเราก็ได้รับนัดให้มาให้ปากคำตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็คิวทางเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ว่างสักทีก็เลยต้องเลื่อนไปทุกครั้ง วันนี้ก็ได้โอกาสเสียที ซึ่งเราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไรกันแน่ ทราบคร่าวจากนพรัตน์ และประเวส ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเมล์ ซึ่งเราก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรกับน้องเค้ามากนักกลัวเค้าลำบากใจในการตอบ รอให้ถึงคิวเราค่อยสอบถามจากเจ้าหน้าที่ดีกว่า
...สรุปที่ตำรวจสอบสวนก็คือมีคนเข้าไปสร้างเมล์ User ชื่อ temp@mission-hospital.org และทำการ re-direct เมล์ของฝ่ายบริหารมาที่ temp@mission-hospital.org ตำรวจถามเราว่าเราได้สร้างใช่หรือเปล่า เราก็บอกว่าใช่ ตำรวจถามว่าทำไมถึงสร้าง ทั้งที่ลาออกจากงานแล้ว ฉันก็เล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้ทางตำรวจทราบ และก็บอกว่าการที่ต้องออกจากงานนั้น หน้าที่นี้ที่รับผิดชอบก็ยังไม่ได้ถูกส่งมอบให้ใครรับผิดชอบต่อ และก็เป็นหน้าที่ที่ถือว่าเป็นความลับฉันก็ไม่กล้าที่ส่งมอบให้ใครทำ เลยดูแลมาเรื่อย ๆ และก็ได้สร้าง temp@ ดังกล่าวเพื่อสำรองเก็บข้อมูลเมล์ของฝ่ายบริหารอีกชุดหนึ่ง เพื่อป้องกันเมื่อมีการสูญหายจะได้หามาให้ได้ และได้ทดสอบการทำงานโดยการ re-direct จาก temp@ สำเนาต่อมาที่เมล์ของฉัน ซึ่งนาน ๆ ฉันก็จะเข้าไปดูแลความเรียบร้อยเช่นเคยทำเพราะถือว่าเป็นหน้าที่ที่ยังต้องรับผิดชอบต่อไป ก็เพราะฉันรักโรงพยาบาลจึงได้ทำเช่นนั้น จนถึงประมาณกลางเดือน มิถุนายน 2550 ฉันก็ไม่สามารถเข้าไปจัดการระบบดังกล่าวได้ และฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อไปเพราะคิดว่าคงจะมีคนมาดูแลต่อแล้ว และฉันก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้วจนถึงปัจจุบัน เมื่อเล่าดังนี้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจร้อง "อ้อ เป็นเช่นนี้เอง" ตำรวจบอกว่าแล้วทำไมไม่คุยกันให้เข้าใจ ฉันแปลกใจมากตำรวจเข้าใจสิ่งที่ฉันทำ แต่เพื่อนร่วมงานและเพื่อนร่วมหลักความเชื่อเดียวกันกับฉันทำไมถึงไม่เข้าใจ? เขาคิดอะไรของเขา?
... จนวันดังกล่าวที่ฉันมาให้ปากคำ ฉันจึงทราบว่าได้มีการแจ้งความไว้เมื่อวันที่ 1 ธค.50 ที่สถานีตำรวจนางเลิ้ง เพราะมีหัวหน้าไอทีคนใหม่ไปตรวจพบสิ่งที่ฉันได้ทำไว้ และก็ไปรายงานผู้อำนวยการ เลยกลายเป็นว่าฉันดักรับข้อมูลของฝ่ายบริหารไป ทางโรงพยาบาลจึงไปแจ้งความจะเอาผิดกับฉันให้ได้เลย...แต่ก็แปลกใจทำไมไม่เรียกฉันไปคุยถือสอบถามกันก่อนเพราะฉันก็ไปโบสถ์ที่นั่นเกือบทุกเสาร์ ฉันเสียใจจริง ๆ กับการกระทำแบบไร้ซึ่งมนุษยธรรมที่ได้กระทำกับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ถือโทษหรือว่าโกรธอะไร แต่ฉันกลับเห็นว่าซาตานนี่ช่างเก่งกาจจริง ๆ สิ่งที่เราทำมันอาจจะผิดมากในสายตาของเขาก็ได้ หรือไม่ก็ผิดจนไม่สามารถที่จะให้อภัยได้ ช่างเถอะฉันรู้ตัวฉันเองว่าฉันทำอะไร และมีเจตนาอย่างไรก็พอแล้ว ส่วนคนอื่นจะเข้าใจหรือไม่อย่างไร ฉันคงบังคับใครไม่ได้ ฉันเพียงแต่หวังว่าสักวันหนึ่งความจริงมันก็คงจะต้องปรากฏว่าอะไรเป็นอะไร
...ฉันได้แต่เพียงหวังว่าจะมีสิ่งที่ดี ๆ ให้ชืนใจตามมานะ หลังจากที่ได้รับสิ่งที่ฉันคิดว่าร้ายแล้วล่ะ...สำหรับฉัน
...วันที่ 26 กุมภาพันธ์ ฉันได้ไปที่ สน.นางเลิ้งอีกครั้ง ตามโทรศัพท์นัดหมายของร้อยเวร ได้พูดคุยกับร้อยเวรแล้วก็รู้สึกว่า เขาเอือมระอากับทนายและก็หัวหน้าไอที ของโรงพยาบาลเป็นอย่างมากฟังจากที่เขาเล่าให้เราฟังนะ เราก็ฟังและก็บอกเค้าว่ามันเป็นเรื่องผลประโยชน์ของเขา ทนายว่าความก็อยากจะได้ค่าตอบแทนในเมื่อคดีไม่จบก็คงจะไม่ได้อะไร ร้อยเวรบอกว่าเราจะมีหลักฐานอะไรมาต่อสู้หักล้างกับเขาอีกไหม ความจริงคดีนี้ ร้อยเวรบอกว่าจะจบลงแล้วก็ส่งเรื่องให้อัยการ เพราะไม่มีเหตุของความผิดและก็เป็นเหตุที่เกิดก่อนพรบ.จะออกด้วย แต่ทางทนายและหัวหน้าไอที ก็ยังเสาะหาข้อมูลมาเพิ่มบอกว่าจะเอาผิดให้ได้ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาถูกสั่งให้ทำแบบนั้นโดยผู้นำองค์กรหรือเปล่านะ แต่อย่างไรก็ช่างเถอะในเมื่อเขาไม่ยอมก็สุดแล้วแต่จะเป็นไปเราบอกอย่างนี้กับร้อยเวร และก็เล่าถึงหลักความเชื่อของศาสนาของเราว่าการแก้แค้น และการต้องฟ้องร้องกันถึงในศาลเป็นเรื่องที่น่าอายอย่างยิ่งเพราะมันขัดกับหลักความเชื่อและสิ่งที่เราได้สอนผู้อื่น แล้วถ้าเป็นแบบนี้เราจะไปสอนใครได้ ร้อยเวรก็เข้าใจ สิ่งที่ร้อยเวรไม่เข้าใจตอนนี้ก็คือทำไมโรงพยาบาลถึงได้จะเอาผิดให้ได้ก็ไม่รู้นะ หรือว่าเขามีความผิดอะไรซ่อนไว้ใน อีเมล์ ที่ไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะไม่ได้สนใจ เพราะไม่เห็นสำคัญอะไรกับเราสักหน่อย เราต้องอดทนต่อไปกับการทดลองนี้ แต่บางครั้งก็เหลืออดจริง ๆ เคยคิดจะต่อสู้แต่ก็เป็นแค่ความคิดแค่แว๊บ ๆ ถ้าเป็นเราสมัยก่อนหลายปีมาแล้วไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นนะเพราะเราใจร้อนมาก แต่เราก็สงบลงได้ เราขอมอบทุกอย่างให้พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินก็แล้วกัน พระองค์มีทางแก้ไขปัญหาที่ดีเสมอ และเราก็จะรับทุกอย่างที่พระองค์เห็นว่าเหมาะสม และสมควรให้เป็น รอต่อไป..........