กิจกรรมที่ศูนย์ภาษากับกลุ่มนักศึกษาจีน

ขอบคุณนักศึกษาจีนที่มาร้องเพลงพิเศษและจัดรายการสำหรับเราในวันเสารที่ 7 พ.ย. ที่ผ่านมา มีผู้ปกครองมาชมรายการในระหว่างที่แสดง และได้รับเงินบริจาคสำหรับพัฒนาศูนย์ภาษาอีกจำนวนหนึ่งนับเป็นพระพรอย่างยิ่ง เสร็จงานมีการรัปบระทานอาหารร่วมกันทุกคนได้อิ่มและได้พรกันถ้วนหน้า ขอบคุณผู้ปกครองของนักเรียนที่ได้นำอาหารมารับประทานร่วมกัน วันนั้นคับคั้งไปด้วยอาหารนานาชนิด อิ่มอร่อยจริง ๆ หวังว่าครั้งต่อไปคงจะได้มาร่วมรายการกับเราอีกนะ
...ปีเก่ากำลังจะผ่านไปเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินทำอะไรแทบไม่ทัน อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นปีเก่า ปีใหม่ก็จะมาถึง ในช่วงนี้เราก็อยู่ในช่วงสอบปลายภาค ระหว่างปิดเทอมจะไปไหนดียังไม่ได้วางแผนเลย...

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว...

ช่วงนี้เมื่อปีแล้วก็เป็นช่วงที่ดอกทานตะวันจะบานสะพรั่งสวยงามมาก แต่อาจจะเป็นเพราะปีนี้ฝนหยุดช้าหน่อยก็เลยเห็นดอกทานตะวันบานช้าหน่อยที่มวกเหล็ก แต่คิดว่าภายในอาทิตย์นี้ หรืออาทิตย์หน้า ก็คงจะเห็นสีเหลืองเต็มระหว่างสองข้างทางมวกเหล็ก เป็นความสวยงามของธรรมชาติที่จะได้ดูเพียงปีละครั้งเท่านั้น และก็เป็นช่วงที่เพื่อน ๆ จะชอบมาเที่ยวและได้เจอกับเพื่อน ๆ ด้วย..ดีจัง อยากจะได้ดาวเรื่องบานแบบนี้ตลอดจะได้ไม่เหงา...
ช่วงที่มีความสุขของชีวิตเราก็ควรจะจดจำไว้ ทำไมเหรอ ก็เพื่อไว้ชดเชยและเป็นกำลังอย่างดีในช่วงที่ชีวิต ท้อแท้ ถดถอย หมดกำลังใจจะได้เอาไว้ใช้เป็นยาวิเศษ อย่างดีที่จะช่วยพยุงชีวิต ให้ดำเนินต่อไป และคงอยู่ได้อย่างมั่นคง...

ฝนคงจะหายไปแล้วจริง ๆ ...

บรรยากาศที่มวกเหล็กวันนี้หนาวกว่าเมื่อวานอีก ห่มผ้าแล้วก็ยังไม่ค่อยจะอุ่น อากาศแบบนี้เราชอบมากเพราะไม่ต้องมีเหงื่อออกเยอะ กลางคืนไปเล่นกีฬา ออกกำลังกายแต่พอมาจับมือตัวเอง เย็นเฉียบเหมือนพึ่งออกจากตู้เย็น อากาศเริ่มหนาวจริง ๆ ไม่ใช่แค่เย็นนะ แต่มันถึงขึ้นหนาวเลยล่ะ..........

เข้าหนาวแล้วแต่ฝนยังไม่ยอมหยุด...

ปีนี้รู้สึกว่าฝนจะตกเป็นระยะเวลายาวนานกว่าปีกลาย เพราะว่าเวลาเดียวกันนี้เมื่อปีที่แล้ว อากาศจะเริ่มหนาวมากแล้ว และบรรยากาศจะดีมากที่มวกเหล็ก แต่ปีนี้จนป่านนี้ฝนยังมีอยู่เลย...ไม่แน่อาทิตย์นี้อาจจะทิ้งทวนแล้วก็เป็นได้
อาทิตย์ที่ผ่านมาไปบ้องตี้มา ร่วมกับพนักงานที่ศูนย์ส่งเสริมสุขภาพมิชชั่น...ไปนำรายการให้เขา และไปจัดรายการที่โบสถ์ที่นั่นด้วยสนุกดี รู้สึกสบายใจที่ได้ทำอะไรช่วยคน...

10 Oct 09 at 11.31pm...

ไม่ได้บันทึกเรื่องราวบนนี้นานแล้วเพราะว่าเครื่องโน๊ตบุ๊คมันเปิดเข้าใช้งานระบบบลอคไม่ได้ก็เลยไม่ได้เข้ามาบันทึกอะไรเลย แต่วันนี้คงต้องบันทึก เพราะว่าวันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เราได้รับข่าวร้ายที่สุดอีกครั้งหนึ่งในชีวิต ข่าวนั้นก็คือ "ผู้อำนวยการที่เราเคยร่วมงานด้วยเสียชีวิตเมื่อเวลาสี่ทุ่มวันนี้" เราได้ฟังแล้วก็ใจหายนึกสงสารท่านอย่างบอกไม่ถูก เพราะทราบข่าวมาว่าท่านได้วางแผนจะกลับประเทศภายในไม่กี่วันนี้ แต่ก็ด่วนมาเสียก่อน...ชีวิตของเราแต่ละคนก็มีเพียงแค่นี้ เมื่อหมดลมหายใจแล้วก็เหลือเพียงสิ่งที่ได้ทำไว้ตอนยังมีลมหายใจอยู่ เหลือไว้ให้คนข้างหลังได้สรรเสริญ ขอให้ท่านพักผ่อนอย่างสงบในองค์พระผู้เป็นเจ้า

September is coming

John 11
The Death of Lazarus

• A man name Lazarus who live in Bathany sick
• His two sisters are Martha and Mary
• Mary was the one who pured perfume on Jesus’ feet
• Sisters sent Jesus messages about the sickness of Lazarus
• When Jusus heard and said the final result of Lazarus’s sickness is not death
• This event happened to bring glory to God and the Son will receive this glory
• Jesus loved them
• Jesus decided to go back to Judea to visit them with His disciples
• The disciples don’t want to go back especially Thomas because they scared people there will stoned them
• Jesus asid about walking in the day time and night time, who walk in day time with light will not get stumbling
• Jesus knew Lazarus would fall to dead
• Jesus said death is like a sleep
• Lazarus had been buried 4 days before Jesus arrived
• Bethany was less than 3 kilometers from Jerusalem
• There were companies from Judean come for Lazarus’s death to comfert Martha and Mary
• Martha went out to see Jesus when she knew Jesus was coming

ชั้นเรียนดนตรี ที่ศูนย์ภาษามวกเหล็ก...

...ทั้งที่เราไม่มีความสามารถ หรือตะลันต์ ทางด้านดนตรีมากนัก แต่ก็พอมีอยู่บ้าง เลยอยากจะนำตะลันต์อันนี้มาแบ่งปันให้กับชุมชน โดยเฉพาะเด็ก ๆ และเยาวชน เพราะจะเป็นการดีที่เด็ก ๆ เหล่านี้จะมารวมกันฝึกซ้อมดนตรีแทนการไปนั่งจดจ่อกับตู้เกมส์คอมพิวเตอร์ หรือร้านเกมส์ต่าง ๆ ขอพระเจ้าได้ทรงนำและได้เพิ่มเติมสิ่งที่ยังขาดอยู่ เพื่อจะเป็นประโยชน์ในการสอน และขอให้การนี้ที่ได้เกิดขึ้น เป็นที่ถวายเกียรติแด่พระนามของพระองค์ด้วย

กิจกรรมที่ศูนย์ภาษา กับกลุ่ม นศ. จาก ม.วอลลา วอลลา อเมริกา

...ระหว่างวันที่ 27 กค. ถึง 11 สค. 52 นักเรียนที่ศูนย์ภาษาต่างเฝ้ารอการมาช่วยนำกิจกรรมของนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยวอลลา วอลลา สหรัฐอเมริกา นักเรียนทุกคนสนุกสนานกับการละเล่น การร้องเพลง การสอนภาษาอังกฤษ และการเล่าเรื่องทั้งจากประสบการณ์จริง และจากพระคัมภีร์บ้าง ขอบคุณนักศึกษาทุกท่าน ที่ได้แบ่งเวลามาช่วยเราที่ศูนย์

สนุกกับเด็ก ๆ สาขาบ้านอ่างหิน และค่ายนวภพ

...ภารกิจใหม่ที่ไม่น่าเบื่อทุกเสาร์ของเราอีกอย่างหนึ่งก็คือไปช่วยสอนสาขาโรงเรียนวันสะบาโตที่บ้านอ่างหิน บ้าน อ.ดร.บุญรัตน์ เพราะที่นั้นอ.ได้ทำศาลาสำหรับสอนโรงเรียนวันสะบาโตไว้แล้ว เด็ก ๆ รู้สึกสนุกสนานกันมาก เรามีของอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เก็บไปเป็นของรางว้ลให้เด็กที่สามารถท่องข้อควรจำได้ บางสะบาโต ถ้าป้าวิ มาก็จะเอาขนมมาเลี้ยงเด็ก ๆ ด้วย เด็ก ๆ มีความสุขมาก บางครั้งในวันเสาร์เราอยากจะพักผ่อนช่วงบ่ายบ้าง แต่พอนึกถึงเด็ก ๆ ที่กำลังรอคอยอยู่ก็ยากที่จะปฏิเสธในการไปสอนพวกเค้า เพราะเด็ก ๆ อาจจะรอมาอาทิตย์หนึ่ง กว่าจะได้พบกัน และพบกับพวกเรา ได้ฟังเรื่องราวจากพระคัมภีร์ และได้ท่องข้อควรจำ ได้ของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ
...เสาร์หนึ่งได้พาเด็กไปเที่ยวค่ายนวภพ เพราะเด็ก ๆ เรียกร้องอยากจะไปกันมาก และก็ขอร้องมาหลายครั้งแล้ว เราก็เลยพาเด็ก ๆ แวะที่ค่ายนวภพ หลังจากเสร็จจากสาขา เด็ก ๆ สนุกสนานกันมาก ดูแล้วก็นึกถึงตอนเราเป็นเด็กไม่ได้ ไม่น่าแปลกเลยที่พระเยซูทรงรักเด็ก ๆ และมีเรื่องตัวอย่างเกี่ยวกับเด็ก ๆ ไว้เตือนสอนผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ด้วยก็หลายเรื่องแนะ ดังเช่น พระเยซูกล่าวว่า แผ่นดินสวรรค์เป็นของคนเช่นเด็ก ๆ ถ้าไม่มีจิตใจเหมือนเด็ก ๆ จะเข้าในแผ่นดินสวรรค์ยาก...

อยากจะขอบคุณพระเจ้าที่ทรงพิทักษ์รักษาให้พ้นอันตรายอีกครั้ง

...ขณะที่ขับรถกลับจากกรุงเทพฯ เมื่อวันอังคารที่ 28 กค. 52 ช่วงบ่าย เราต้องรีบกลับมาเพื่อจะมาช่วยงานสอนที่ศูนย์ภาษามวกเหล็ก เพราะมีกลุ่มนักศึกษาที่มาจาก มหาวิทยาลัย วอลลา วอลลา มาช่วยด้วยและเราก็จะต้องเป็นผู้แปล และผู้ประสานงานต่าง ๆ ระหว่างทางเลยวังน้อยมาหน่อย ปรากฏว่าฝนตกอย่างหนัก... แทบจะมองทางไม่เห็น แต่รถเราก็ยังวิ่งได้อยู่ถึงแม้จะเก่า... ด้วยความรีบกลับ เราก็ขับรถในเลนขวาและก็ขับเร็วพอสมควร ขณะมาถึงใกล้แถบโรงงาน ขณะที่เรากำลังจะแซงรถบัส รับส่งคนงานอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง รถเราก็เหมือนกับตกลงไปในแอ่งน้ำ สังเกตว่าน้ำจะพุ้งกระจายมาเต็มหน้ารถจนเรามองอะไรไม่เห็นเลย และขณะนั้นเอง เราก็รู้สึกว่าช่วงหลังของรถสะบัดเหมือนกับว่ามันกำลังจะลอยเหนือพื้นขึ้นไป สักครู่เราก็ได้ยินเหมือนเสียงอะไรกระทบกัน ถึง 3 ครั้ง เราไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงอะไร แต่เราก็ยังมีสติดีอยู่ ไม่ได้เหยีบบเบรคเพียงแต่ชะลอ ความเร็วลง แล้วก็รู้ว่ารถเราสะบัดไปกระแทกกับรถรับส่งคนงาน เมื่อลดความเร็วได้แล้วก็จอดข้างทางดู รถก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก และรถบัสคันนั้นก็มาจอดดูรถเราเหมือนกัน มาถามว่ามีใครเป็นอะไรไหม เราบอกว่าไม่มีอะไร... ขอบคุณพระเจ้าที่ได้ทรงอุ้มรถเราไว้...เรานึกในใจว่าสภาพการกระทบกันแบบนี้มันจะต้องพลิกคว่ำแน่นอน แต่พระเจ้าจะช่วยผู้รับใช้ของพระองค์ดังคำสัญญาของพระองค์ ขอบคุณพระองค์จริง ๆ ที่ได้มารู้จักกับพระองค์ผู้เป็นพระเจ้าเหนือพระทั้งปวง

Essay is submitted...

และแล้วเรียงความที่คิดว่ายาก และลำบากใจก็เสร็จจนได้ ไม่น่าจะมีอะไรที่เป็นปัญหาสำหรับชีวิต ถ้าเราไม่คิดว่ามันคือปัญหา และค่อย ๆ มองปัญหาด้วยการวิเคราะห์ และขอสติปัญญาจากองค์พระผู้เป็นเจ้าให้เปิดทางให้เห็นหนทางในการพิชิตปัญหาต่าง ๆ ดังที่พระเจ้าได้ทรงสัญญไว้ใน อิสยาห์ 43.2-3 ว่า "อย่ากลัวเลย เพราะเราได้ไถ่เจ้าแล้ว เราได้เรียกเจ้าตามชื่อ เจ้าเป็นของเรา เมื่อเจ้าลุยข้ามน้ำ เราจะอยู่กับเจ้า เมื่อข้ามแม่น้ำ น้ำจะไม่ท่วมเจ้า เมื่อเจ้าลุยไฟ เจ้าจะไม่ไหม้ และเปลวเพลิงจะไม่เผาผลาญเจ้า เพราะเราเป็นพระยะโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า" พระเจ้าไม่ได้บอกว่าเราจะเดินในทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่พระองค์บอกว่า เราอาจจะต้องเดินลุยน้ำ ลุยไฟบ้าง แต่พระองค์ทรงให้กำลังใจว่า เมื่อเราประสบเหตุการณ์ที่ยุ่งยากแบบนั้นพระองค์จะอยู่เคียงข้าง และไม่ให้เราได้รับอันตราย...

เรียน...ซัมเมอร์...

เด็ก ๆ ปิดเทอมกันแล้ว แต่เราต้องเรียนซัมเมอร์ต่อ...เลยไม่ได้ไปไหนเลย จบไปอีกวิชาแล้วละ เหลืออีกสองวิชาสำหรับซัมเมอร์ สนุกดีเหมือนกันการเรียน ไม่เครียดอะไรมาก ทุกอย่างเหมือนกับการพักผ่อน เรายอมให้พระเจ้านำเราอย่าง คอยเงียบฟังเสียงพระองค์ว่าจะนำไปทางไหน และให้ทำอะไร แล้วเราคงจะได้ยินเสียงนั้น ไม่ว่าจะผ่านมาทางไหนก็ตาม เริ่มเดือนใหม่มาแล้วเกือบจะครึ่งเดือนแล้วสินะ เวลาช่างรวดเร็วเสียนี่กระไร...

เกือบปีแล้วสินะที่ย้ายมาอยู่มวกเหล็ก

...เป็นระยะเวลาเกือบ หนึ่งปีแล้วที่เราและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่มวกเหล็ก เป็นประสบการณ์ที่ดี เราทุกคนมีความสุขกับประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่นี่เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เราก็รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันให้ความสุข ของวันนี้กับครอบครัวและก็ทุกคนในครอบครัว แล้วจะมีอะไรที่จะต้องดิ้นรนมากว่าไปกว่านี้อีกละ...ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณความเป็นไปของชีวิต.. ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงนำชีวิต...

ไปปากชม...

หลังจากเสร็จจากการเปิดประชุมที่ศูนย์ภาษา มวกเหล็ก ทุกเย็นวันจันทร์-ศุกร์ วันเสาร์ที่ 2 พค. ก็เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งคือเป็นวันคล้ายเกิดของแม่ และวันนี้เองก็จะเป็นวันที่เราได้ทำอะไรพิเศษ ๆ เพื่อคุณแม่ ปีนี้เช่นกันเราเทศนาที่โบสถ์ เพื่อเป็นของขวัญให้แม่หากแต่ว่าปีนี้ต่างจากทุกปี เพราะว่าแม่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว ท่านจากไปแล้ว...
ตอนบ่ายวันเสาร์เอง เราและครอบครัวตัดสินใจไปร่วมงานที่ปากชม เลย.. ขับรถไปเหนื่อยเหมือนกัน ออกจากมวกเหล็ก เกือบ หกโมงเย็น หลังจากเสร็จงานทุกอย่างแล้ว กว่าจะไปถึงก็ตีสอง กว่า...

และแก้วก็มาถึงวันนั้น...

...แม่ไม่สบายมากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ตั้งแต่วันที่ 6 เมษายน 2552 นี่เป็นการกลับมาครั้งที่สอง หลังจากกลับไปอยู่บ้านได้แค่อาทิตย์เดียว มาครั้งนี้ดูเหมือนกับแม่จะเหนื่อยกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เราทุกคนผัดเปลี่ยนกันเฝ้าแม่ แต่ละคืนของการเฝ้า เราได้เห็นคนไข้ ที่อยู่เตียงรอบข้าง สิ้นลมหายใจไปทุกคืน ได้แต่คิดในใจว่าสักวันก็คงไม่พ้นแม่เราแน่ และแล้ววันนั้นก็มาถึงจริง ๆ คืนวันที่ 15 เมษายน 2552 ประมาณเทียงคืน(เช้าตรู่ของวันที่ 16 เมษายน) แม่ถ่ายออกมามากผิดปกติ ซึ่งแต่ละครั้งจะต้องใช้ยาสวนอุจจาระถึงจะออก แต่คืนนี้แม่ถ่ายเอง และก็เยอะด้วย เช้าวันนี้แม่ได้แต่นอน ไม่ขอโน่น ขอนี่ เหมือนทุกวัน ได้แต่นอนหลับตา ถามก็ไม่ตอบอะไร ซึ่งปกติ ท่านจะตอบและพยักหน้าเพื่อบอกคำตอบว่าต้องการอะไร... พักเทียง น้องสาวมาเปลี่ยน เราจะกลับไปกินข้าวเที่ยง หิวมากเลยแวะกินข้าว ข้างทางระหว่างทางกลับบ้าน กินได้ไม่ทันอื่มน้องสาวโทรมา บอกว่าแม่อาการไม่ค่อยดี ชีพจรต่ำมาก เราก็สังเกตเห็นเหมือนกันก่อนออกมา เรากลับมาดู และก็ได้แต่อธิษฐานว่าถ้าแม่จะไปจริง ๆ ก็อย่าให้ท่านได้เจ็บปวดทรมาน และได้อธิษฐานขอยกความผิดทั้งหมดที่แม่ได้ทำ และให้พระเจ้ารับแม่ไว้ในอ้อมแขนด้วย ดูเหมือนแม่จะรับรู้ เพราะท่านไม่ทุรนทุรายอะไรเลย... ยังคงนอนเหมือนอมยิ้ม... แล้วเราก็กลับบ้านให้น้องสาวเฝ้าต่อ ประมาณ บ่ายสี่โมง และแล้วก็ถึงเวลานั้นจริง ๆ น้องสาวโทรมาบอกว่า แม่สิ้นใจแล้ว... เราไม่รู้ว่าจะเสียใจ หรือดีใจกับข่าวนี้ดี เพราะเห็นท่านทรมารมากจากการเจ็บป่วยของท่าน เมื่อท่านสิ้นใจอย่างสงบ ก็เหมือนกับว่าท่านไม่ต้องทุกข์ทรมารอีกต่อไป...แต่เราก็จะต้องสูญเสียแม่ไปตลอดชีวิต...
...งานศพแม่จัดขึ้น 3 วัน คือวันที่ 17-19 และฌาปนกิจในวันจันทร์ที่ 20 เมษายน เราไม่ได้อยู่ร่วมเก็บกระดูกในวันที่ 22 เพราะต้องกลับมาก่อน ลูก ๆ ต้องเรียนหนังสือ ...

ลมหายใจสุดท้ายของแม่...

ไม่ว่าใครทุกคนก็ต้องเจอ ตราบใดที่เรายังเป็นคนบาป และเป็นทาสของบาป เพียงรอคอยความหวังจากองค์พระผู้เป็นเจ้าจะเป็นผู้ถือกุญแจมาปลดปล่อยเราให้ได้ชีวิตใหม่ อีกครั้งหนึ่ง ขอบคุณที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ ผมได้ทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถทึ่จะอำนาจอะไรไปต่อรองกับความตายได้... เราทุกคนก็เหมือนกันอย่าให้เราได้ท้อถอยที่จะรักษาความหวังใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา
เพราะ "ศัตรูตัวสุดท้ายที่พระองค์จะทรงทำลายนั้นก็คือความตาย" ๑ โครินทร์ ๑๕.๒๖

ย้ายอีกแล้ว...

เริ่มทะยอยย้ายของบางอย่างเข้ามาในพอพัก ว.มวกเหล็ก ย้ายไม่มีที่สิ้นสุด ฮ่า.. สนุกดีเนอะ ชีวิตเรา
เริ่มเดือนใหม่อีกแล้ว เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เดือนนี้วันหยุดเยอะมาก และเป็นเดือนเทศกาลสงกรานต์ด้วย
ไม่รู้ว่าจะได้ไปเที่ยวไหนหรือเปล่า แม่ก็ไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ใจจริงแล้ว อยากจะไปเยี่ยมแม่ช่วงวันหยุด แต่ก็ไม่รู้ว่า
จะไปได้หรือเปล่า เพราะต้องดูแลการนมัสการที่เปิดใหม่ มวกเหล็กด้วย ให้พระเจ้านำก็แล้วกัน เพราะว่าเราคงควบคุมอะไร
ไม่ได้...

Power of prayer...

.... is coming soon

Moving house is in my thinking...

Since, I have been approved to move inside the MC-campus, but I am still thinking i would move or not. Some of my friend said it is good to live inside the MC-campus. My children didn't agree to move they liked this place and didn't want to move. I tried to explain them why we have to move, but they didn't unsderstand. Anyway I still have time until the end of this month(March) or until on 15th of next month(Aprl 15) we will make final decision.
...I started church planting in Muaklek. Pr. Ryan was asked me to be the leader. It was nice at the first time of Thai culture worship. We had 14 members came and joined the worship....

Move again...

My children try to ask me question why we have to move our house again. I just replied them just for saving money because we now both mom and dad are not working we don't have enough money to pay alot for house rental each month if anyway we can save we should do that way. Finally they understood, but still have some confused I know this because they gave some more comment that "Dad I think we will not stay in this house not so long I think we will move again" I didn't reply anything just smiled.

The weather come back to alittle bit cold again in the moring. FOr me I think it is good.

...

เผลอแป๊บเดียว ปีใหม่ก็ผ่านไปถึงกุมภาฯ แล้ว...เฮ้อ

เผลอแป๊บเดียว ปีใหม่ก็ผ่านไปถึงกุมภาฯ แล้ว...เฮ้อ อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก จะวันอะไรก็แล้วแต่มันไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่าวันอื่น ๆ เพราะสำหรับเราแล้วทุกวันก็สำคัญเท่ากันหมด เพียงแต่ว่าใครจะรู้ค่าของแต่ละวันมากแค่ไหน...

และแล้ว ปีเก่าก็ผ่านไปอีกปีหนึ่ง...ลาที 2551

ไม่น่าเชื่อว่าปี 2008 จะผ่านไปเร็วมาก เร็วจนเรายังจำเหตุทั้งหมดขอปีนี้ได้ แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยสำหรับปีนี้ แต่ก็เป็นปีหนึ่งที่ได้รับประสบการณ์อะไรหลายอย่าง และจะกลายเป็นประสบการณ์ที่ดี ปีนี้ไม่มีโอกาสกลับไปอยู่ร่วมกับครอบครัวอีกตามเคย ครอบครัวเราออกจากมวกเหล็กมาตั้งแต่วันที่ 19 ธันวาคม เพื่อจะไปเลี้ยงส่ง ศาสนาจารย์ประจำโบสถ์ที่จะกลับไปบ้านของเขาที่เมกา...และก็อยู่ที่ รพ. มิชชั่นตั้งหลาย สิงอยู่ที่บ้าน เพื่อนสนิท ที่ รพ. อยู่นานหลายวัน จนเกิดเรื่องจนได้ แฮ่ะ... เด็ก ๆ เมื่ออยู่ร่วมกันสนุกสนาน เล่นกันเพลินไปหน่อย จนทำให้รบกวน เพือนที่อยู่ห้องด้านล่าง แต่ก็ไม่เป็นไรนะ...

และยังได้มีโอกาสได้ไปช่วยจัดงานคริสต์มาสช่วย อ.ฉะลิ้ม ที่บางกอกน้อยด้วย สงสารเหมือนกัน ไม่มีใครช่วยเลย ก็จัดกันไปตามมีตามเกิด ศาสนาจารย์ เป็นผู้นำอาหารที่ช่วยมื้อกลางวัน จัดกิจกรรม เล่นเกมส์ อะไรกันพอหอมปากหอมคอ เด็ก ๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน... กลับมามวกเหล็กอีกที ก็วันที่ 30 ธค. ล่ะ....

นอนที่บ้านได้คืนเดียว เอง เพื่อนก็โทรมาชวนไปกินเลี้ยงปีใหม่ที่บ้านเขาอีก ตอนแรก กะว่าจะไม่ไป เพราะเหนือย อยากจะพักผ่อน นอนอยู่ที่บ้าน ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ สบาย ๆ แต่ก็ใจอ่อน ท้ายที่สุดก็ต้องหอบ เสื้อผ้ากระเป๋า พะรุงพะรัง ออกจากบ้านไปอีก ทั้งที่พึ่งกลับมาจาก ก่ทม. เมื่อวานนี้เอง... จะไปบ้าน น้องยุ้ย...ต่อ...เห็นบอกว่าคืนนี้จะเลี้ยงปีใหม่ และถือโอกาสเลี้ยงส่ง ศาสนาจารย์ประจำโบสถ์ด้วยเช่นกัน คืนนี้ก็สนุกสนานกันพอสมควร อะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ อะไรที่ใครเคยอัดอั้นตันใจ หรือ อึดอัดก็ได้ถูกปลอปล่อย ออกมา เช้าวันที่ 1 มค.52 ออกเดินทางไปกาญจฯ บ้านป้าสมเกียรติ ถือเป้าหมายต่อไป...มาถึง เราประเดิมด้วยการกางเต้นท์ เพื่อจะนอนคืนนี้กัน...อากาศดีมาก ไม่หนาวมาก และก็ไม่ร้อน.. เจ้าของบ้านคือป้าสมเกียรติ ดีใจที่เรามาเยี่ยมกัน จัดเตรียมอาหารต้อนรับอย่างกับโรงแรมห้าดาวเลยทีเดียว...คืนนั้นหลังจากรับประทานมื้อเย็นกันแล้วเด้ก ๆ ก็ได้สนุกสนานรอบกองไฟกัน ก็เป็นประสบการณ์ดี ๆ สำหรับเด็ก ๆ อีกครั้งหนึ่งที่พวกเขาจะได้สนุกสนานและมีความทรงจำที่ดี สำหรับเก่า และต้อนรับปีใหม่ ขอบคุณป้าสมเกียรติ ลุงมนตรี ที่ทำบ้านไว้อย่างหรู...ทำให้เด็ก ๆ ได้สนุกสนานกัน