อยากจะขอบคุณพระเจ้าที่ทรงพิทักษ์รักษาให้พ้นอันตรายอีกครั้ง

...ขณะที่ขับรถกลับจากกรุงเทพฯ เมื่อวันอังคารที่ 28 กค. 52 ช่วงบ่าย เราต้องรีบกลับมาเพื่อจะมาช่วยงานสอนที่ศูนย์ภาษามวกเหล็ก เพราะมีกลุ่มนักศึกษาที่มาจาก มหาวิทยาลัย วอลลา วอลลา มาช่วยด้วยและเราก็จะต้องเป็นผู้แปล และผู้ประสานงานต่าง ๆ ระหว่างทางเลยวังน้อยมาหน่อย ปรากฏว่าฝนตกอย่างหนัก... แทบจะมองทางไม่เห็น แต่รถเราก็ยังวิ่งได้อยู่ถึงแม้จะเก่า... ด้วยความรีบกลับ เราก็ขับรถในเลนขวาและก็ขับเร็วพอสมควร ขณะมาถึงใกล้แถบโรงงาน ขณะที่เรากำลังจะแซงรถบัส รับส่งคนงานอยู่นั้น ทันใดนั้นเอง รถเราก็เหมือนกับตกลงไปในแอ่งน้ำ สังเกตว่าน้ำจะพุ้งกระจายมาเต็มหน้ารถจนเรามองอะไรไม่เห็นเลย และขณะนั้นเอง เราก็รู้สึกว่าช่วงหลังของรถสะบัดเหมือนกับว่ามันกำลังจะลอยเหนือพื้นขึ้นไป สักครู่เราก็ได้ยินเหมือนเสียงอะไรกระทบกัน ถึง 3 ครั้ง เราไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงอะไร แต่เราก็ยังมีสติดีอยู่ ไม่ได้เหยีบบเบรคเพียงแต่ชะลอ ความเร็วลง แล้วก็รู้ว่ารถเราสะบัดไปกระแทกกับรถรับส่งคนงาน เมื่อลดความเร็วได้แล้วก็จอดข้างทางดู รถก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก และรถบัสคันนั้นก็มาจอดดูรถเราเหมือนกัน มาถามว่ามีใครเป็นอะไรไหม เราบอกว่าไม่มีอะไร... ขอบคุณพระเจ้าที่ได้ทรงอุ้มรถเราไว้...เรานึกในใจว่าสภาพการกระทบกันแบบนี้มันจะต้องพลิกคว่ำแน่นอน แต่พระเจ้าจะช่วยผู้รับใช้ของพระองค์ดังคำสัญญาของพระองค์ ขอบคุณพระองค์จริง ๆ ที่ได้มารู้จักกับพระองค์ผู้เป็นพระเจ้าเหนือพระทั้งปวง

Essay is submitted...

และแล้วเรียงความที่คิดว่ายาก และลำบากใจก็เสร็จจนได้ ไม่น่าจะมีอะไรที่เป็นปัญหาสำหรับชีวิต ถ้าเราไม่คิดว่ามันคือปัญหา และค่อย ๆ มองปัญหาด้วยการวิเคราะห์ และขอสติปัญญาจากองค์พระผู้เป็นเจ้าให้เปิดทางให้เห็นหนทางในการพิชิตปัญหาต่าง ๆ ดังที่พระเจ้าได้ทรงสัญญไว้ใน อิสยาห์ 43.2-3 ว่า "อย่ากลัวเลย เพราะเราได้ไถ่เจ้าแล้ว เราได้เรียกเจ้าตามชื่อ เจ้าเป็นของเรา เมื่อเจ้าลุยข้ามน้ำ เราจะอยู่กับเจ้า เมื่อข้ามแม่น้ำ น้ำจะไม่ท่วมเจ้า เมื่อเจ้าลุยไฟ เจ้าจะไม่ไหม้ และเปลวเพลิงจะไม่เผาผลาญเจ้า เพราะเราเป็นพระยะโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า" พระเจ้าไม่ได้บอกว่าเราจะเดินในทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่พระองค์บอกว่า เราอาจจะต้องเดินลุยน้ำ ลุยไฟบ้าง แต่พระองค์ทรงให้กำลังใจว่า เมื่อเราประสบเหตุการณ์ที่ยุ่งยากแบบนั้นพระองค์จะอยู่เคียงข้าง และไม่ให้เราได้รับอันตราย...