ฉันจะทำอะไรดีในช่วงพักร้อนยาว ๆ

หลังจากที่ฉันตัดสินใจที่จะพักร้อนยาวในช่วงที่ลูก ๆ ปิดช่วงคริสตมาสและปีใหม่นี้ มีหลายสิ่งที่อยากจะทำเพื่อลูก ๆ ได้สนุกสนานกันอย่างเต็มที่เพราะโอกาสแบบนี้ไม่ใช่จะมีได้ง่าย ๆ หรือไม่ก็อาจจะพูดได้เลยว่าอาจจะไม่มีเลยในชีวิตก็ได้เพราะหน้าที่การงาน และเวลาต่าง ๆ บังคับให้เราไม่สามารถทำในส่งที่เราต้องการได้ นั่นแหละถึงทำให้ฉันดีใจมากที่ได้มีโอกาสนี้ในชีวิตกับลูก ๆ
o คืนวันที่ 4 ธันวาคม 50 เรามีโอกาสได้ไปตั้งเต็นท์นอนที่บ้าน อ.บุญรัตน์ ที่มวกเหล็ก คืนนั้นเป็นคืนที่เราได้ชมดวงดาวต่าง ๆ เต็มฟากฟ้า... รู้สึกโล่ง สบาย...
o เช้าวันที่ 5 ธันวาคม เราทำอาหารกินกันทั้งวัน...เนื้อย่าง กินกันจนแบบว่า...สามล้อถูกหวย...สนุกดีกับช่วงเวลาที่ได้อยู่กับลูก ๆ ครอบครัว กับเพื่อน ๆ และธรรมชาติ บ่าย ๆ เรากลับมาถึงบ้าน...ปลอดภัย ขอบคุณพระเจ้า
o เช้ามืดวันอาทิตย์ที่ 9 ธันวาคม เราเดินทางไปพักผ่อนที่เพชรบุรี หาดเจ้าสำราญ เราไปกันเป็นทีมเลยทีนี้ พร้อมกับนักศึกษาพยาบาลอีก 7-8 คน...งานนี้กิน ๆ สนุก พักผ่อน...เที่ยว ไม่น่าเชื่อไปเจอ น้องแอร์ที่นั่นด้วย เค้าไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ เค้าเหมือนกัน โลกนี้ช่างกลมจริง ๆ

ความสุขกับวันศุกร์...

วันศุกร์มาเยือนทีไรทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าความทุกข์ต่าง ๆ ได้ถูกยกออกไปจากสมอง ทุกอย่างได้เริ่มสดใส ยิ่งเวลาคล้อยเย็นยิ่งทำให้เรารู้ว่าจะได้เวลาพักผ่อน ช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเสียนี่กระไร นี่เองคือสิ่งที่ดีที่สุดที่พระเจ้าได้ประทานให้กับมนุษย์ทุกคนเพื่อให้รู้ว่าพระองค์คือพระเจ้าองค์ที่ไม่มีใครที่จะปฏิเสธได้...หรือคุณคิดว่าอย่างไร...

ความสุขกับวันศุกร์

ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน

วันนี้ทำให้รู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่นั้นไม่ใช่สำหรับเราคนเดียว และก็ไม่ใชสำหรับใครบางคนที่เรารักเท่านั้น แต่มันเหลืออยู่เพื่อที่จะเป็นประโยชน์กับทุกคนที่ต้องการสิ่งที่ขาดหายไป หากเราสามารถเติมเต็มให้กับสิ่งที่ขาดหายไปของเขาได้ เขาเหล่านั้นจะก็มีความสุขใจ เราเองก็จะเต็มเปี่ยมไปด้วยปิติ "บุคคลผู้ใดมีใจเมตตากรุณา ผู้นั้นก็เป็นสุขเพราะพระบิดาจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร" เมื่อเราไม่คิดถึงตัวเองมากเกินไป มันจะทำให้ตัวเราเองมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด...

จบการบันทึกสำหรับอะไรบางอย่างที่คิดได้สำหรับวันนี้

26 ธค.50 วันนี้พาลูก ๆ ไปรับของที่พญาไท ที่จะเอาไปบริจาคบ้าน อ.พะดา ในวันช่วงวันที่ 28-30 ธค. นี้ เอาใส่รถแท็กซี่ เกือบไปหมด ไปรับของจากพี่ติ๋ม เอาไปส่งที่บ้าน อ.พะดา เสร็จแล้วก็พาลูกออกมารอรถตั้งนาน แสนนาน ว่าจะกลับบ้าน เลยแวะที่ สยาม กิน แมค..เสร็จแล้วก็ขึ้นรถไฟฟ้า กลับบ้าน...

บางครั้งการอยู่เฉย ๆ ไม่คิดอะไรมากก็ทำให้เราอยู่รอดได้

ฉันได้เรียนรู้ว่าการทำอะไรจริงจังและทุ่มเทเพื่อองค์กรอย่างมากนั้นไม่ได้ช่วยทำให้ฉันมีค่าอะไรมากมายมันก็แค่สิ่งที่เสมอตัวกับขาดทุน มันทำให้รู้ว่าบางครั้งเราก็จะต้องอยู่เฉย ๆ บ้าง ไม่ต้องจริงจังอะไรมากมายกับอะไร เพราะสิ่งนี้มันจะทำให้เราอยู่รอด และอยู่ได้อย่างดี ถึงแม้จะต้องใส่หน้ากาเพื่ออยู่ก็ตาม แต่คงไม่ใช่ฉันแน่ แต่ฉันก็จะพยายามอยู่ให้ได้ต่อไป...ฮ่า....
------------------------------------------------------------------------------------
คุณค่าของเพรช อยู่ที่คนที่มองเห็นคุณค่าต่างหาก อย่าพึงท้อใจ ในการทำความดี คุณมีพ่ออยู่บนสวรรค์ที่มองเห็นคุณค่าของคุณ สิ่งที่ทำตอนนี้อาจจะไม่เห็นผลในตอนนี้ แต่อาจจะเกิดผลในอีกวันก็..สู้..สู้

Maew (rassameea@gmail.com)
Wed 10/17/07 8:05 PM

ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่ต้องเสียอะไรนอกจาก...

ขณะที่พระเยซูอธิษฐานเสร็จแล้วที่สวนเกธเสมาเน แล้วก็มีทหารมาเพื่อจะมาจับคนที่ชื่อเยซู และก็มาถามพระองค์บอกว่าคนที่ชื่อเยซูอยู่ไหน พระองค์ตอบว่า เป็นพระองค์เอง ตอบตั้งหลายรอบ แล้วทหารก็จับพระองค์ คนที่พาทหารมาจับพระองค์ก็คือ สาวก ของพระองค์นั่นเอง ขณะนั้น เปโตร ปกป้องพระองค์ด้วยการ ชักดาบของตัวเองมาเพื่อจะต่อสู้และได้ฟันหูทหารคนหนึ่งขาด... พระเยซูทรงห้ามไว้..และบอกว่า "เราจะไม่ดื่มถ้วย ซึ่งพระบิดาของเราประทานแก่เราหรือ" ยอห์น 18:11 พระเยซูเองก็ต้องสูญเสีย แม้แต่ชีวิตของพระองค์เอง เพื่อจะได้มาซึ่งสิ่งที่พระองค์ทรงรัก คือ มนุษย์ และเราก็ได้มาซึ่งชีวิตนิรันดร์ ที่พระองค์เตรียมไว้ให้ ดังนั้น เราในฐานะ มนุษย์ การที่เราจะได้อะไรบางอย่างมา และต้องสูญเสียอะไรบางอย่างไป ก็คงไม่แปลกอะไร จงเข้าใจว่ามีผู้ที่ทุกข์มากกว่าเรา
----------------------------------------------------------------------------------
สรุปคือ เราเองที่ได้ชีวิตนิรันดร์ โดยที่เราไม่ได้เสียอะไร นี่คือคำตอบใช่หรือเปล่า.. บางครั้ง เราต้องยอมที่เสียเสื้อผ้าตัวเก่า เพื่อจะได้ตัวใหม่มา แต่ไม่ได้หมายถึงต้องเสียภรรยาเก่า เพื่อได้ภรรยาใหม่ น๊ะ

Maew
rassameea@gmail.com
Wed 10/17/07 7:53 PM

ขอบคุณพ่อบนสวรรค์ ที่แสนดีตลอดกาลของฉัน

ฉันรู้สึกขอบคุณพระเจ้าเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับธุรกิจหนึ่งที่ฉันไม่เคยทำมาก่อนแต่กลับเป็นธุรกิจที่ทำให้ฉันพอที่จะมีรายได้มาชดเชยกับกับค่าใช้จ่ายในครอบครัวที่มันหวิด ๆ ขาด ๆ อยู่ทุกเดือน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นรายได้ที่ถาวรหรือไม่แต่ก็ต้องเสี่ยงดู ฉันได้แต่นึกขอบคุณพระเจ้าที่ทรงเลี้ยงดูครอบครัวเรา พระพรของพระองค์มาหลายรูปแบบเกินกว่าที่เราจะเข้าใจจริง ๆ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าพระพรอันนี้จะอยู่กับเรานานเท่าไร แต่ฉันเชื่อเสมอว่าพระองค์มีสิ่งที่ดี เกินความเข้าใจของเราจริง ๆ

ขอบคุณพ่อบนสวรรค์

การจบ เพื่อการเริ่มต้นที่ดีกว่า

บางคนอาจจะกลัวการจบลง กับอะไรหลาย ๆ อย่าง อันหนึ่งก็คือหน้าที่การงาน เมื่อมีการจบสิ้นอาจจะนำมาซึ่งความยากลำบาก การเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่ วิถีชีวิตที่เปลี่ยนไปไม่มีใครรับรองได้ว่าจะดีขึ้น หรือว่าแย่ลงกว่าเดิม
...และแล้วฉันก็ตัดสินใจที่จะลองสัมผัสกับความรู้สึกนั้นดู แต่หากว่าฉันไม่ได้กลัวเหมือนอย่างใคร ๆ เพราะฉันเชื่อเสมอว่าพระเจ้าจะทรงเลี้ยงดูฉัน และครอบครัวของฉัน ฉันได้ตัดสินใจลาออกจากงานทีพึงทำมาได้ 3 เดือนครบพอดี ในวันที่ 31 กรกฎาคม 2550 ฉันบอกกับฝ่ายบริหารที่ได้คุยว่าฉันไม่อยากให้ใครลำบากใจในสถานะภาพของฉัน ให้ฉันไปดีกว่า ก็แค่นั้น ฉันตัดสินใจแล้ว และทุกอย่างก็เหมือนจะสอดคล้องกันไปหมด ฉันเชื่อว่าพระเจ้าต้องเตรียมอะไรให้ฉันทำอย่างแน่นอน...

...อีกวันที่หนึ่งก็ได้เรียกฉันไปสัมภาษณ์ และเซ็นต์สัญญา ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ติดต่อไว้ แต่ฉันได้ส่งประวัติไว้ให้กับบริษัทจัดหางานตั้งนานแล้วจนจำไม่ได้ ประมาณ 5-6 เดือนได้แล้วมั้ง แต่พอฉันลาออกจากที่เดิม งานใหม่ก็เรียกไปเซ็นต์สัญญา นี่สิ ฉันเชื่อว่าพระเจ้าได้จัดเตรียมสิ่งนี้ให้ฉันอีกแล้ว คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม เพราะว่าที่ใหม่นั้น ไม่มีตำแหน่งที่ฉันจะทำ แต่เข้าก็สร้างตำแหน่งนี้ขึ้นมาให้ฉันพร้อมกับให้ค่าตอบแทน ที่ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว...ถึงแม้จะเป็นสัญญาแค่ 1 ปี ฉันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พระเจ้าได้จัดเตรียมให้อยากจะขอบคุณพระเจ้าอีกครั้ง... แล้วฉันจะไม่รักพระองค์ได้อย่างไร เพราะพระองค์ดีต่อฉันมากมายถึงเพียงนี้
20 สค. 50

ข้อมูลระบบ Blog นี้

อีเมล์ของเราคือ rwow2506@yahoo.com นะจ้ะติดต่อได้
สี่หนึ่งศูนย์หนึ่งเก้าแปดฟอร์แอพเวอร์เพื่อทุกคนตลอดไปจ้ะ

เริ่มงานที่ ร.พ. พญาไท

วันที่ 16-17 สค.50 ปฐมนิเทศก์ (พฤ-ศ)
-----------------------------
วันจันทร์ 20 สค.50 ปฐมนิเทศ ครึงวัน
11.00 ถึงเย็น อบรมระบบห้องจ่ายยา SSB

-----------------------------

ค่ายครอบครัวสัมพันธ์ที่ศิลาทองรีสอร์ท

รอกันมาเป็นเวลานานก็ถึงวันที่เหล่าสมาชิกโบสถ์โรงพยาบาลมิชชั่นจะได้ไปอยู่รวมกัน หรือที่เราเรียกกันว่าค่ายครอบครัว ซะทีครั้งนี้ตกลงได้จัดให้มีขึ้นที่ศิลาทองรีสอร์ท อ.ปากช่อง เป็นสถานที่ของคนรู้จัก ที่ทำงานที่โรงพยาบาลมิชชั่น เราจึงได้ราคาพิเศษ
มีรถออก 2 รอบรอบแรกออกไปประมาณ 2.30 น. ของวันศุกร์ที่ 27 ก.ค. 50 (เห็นบอกว่ามีรถออกรอบนี้ตั้ง 4 คันแน่ะ) ตอนแรกเราก็ตั้งใจจะไปรอบนี้เหมือนกัน แต่มีคนบอกว่ารถเต็มหมดแล้ว เราก็เลยต้องรอไปจนถึงรอบที่ 2 คือ 6.30 น. ตอนเย็นโน่น อุตส่าห์รอมาจนถึง 6.30 น. เย็นแล้ว ปรากฏว่ารถก็ยังออกไม่ได้เพราะว่ายังรอ กลุ่มฟิลิปปินสุ์ อีก 2-3 คนที่ยังมาไม่ถึง กว่าจะออกได้ก็ปาเข้าไป 7.30 น. มืด ทำให้ไปถึงสถานที่เข้าค่ายเกือบเที่ยงคืน....

เวลาที่ผ่านไป...

...นานล่ะที่ไม่ค่อยได้เข้ามาบันทึกอะไรไว้เลย ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกก็ตั้งใจไว้อย่างดีว่าจะบันทึกสิ่งต่าง ๆ รอบข้างไว้ให้มากที่สุดแต่เอาจริง ๆ เข้าแล้วก็แพ้สิ่งยั่วยวนต่าง ๆ ที่ทำให้เราลืมไปว่าเวลามันผ่านไปช่างรวดเร็วยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เมื่อได้มาก็ทำให้เราได้คิดถึงตัวเอง คนรอบข้าง สิ่งต่าง ๆ ว่าเราได้ทำอะไรเพื่อเขาเหล่านั้นบ้าง... ไม่เลยอ่ะ...ส่วนใหญ่เราก็จะคิดถึงตัวเราเองก่อน หรือแม้แต่ตัวเองก็แทบจะไม่ได้คิดถึงเลย แล้วจะคิดถึงคนอื่นได้อย่างไร
... วันนี้ดีที่ได้คุยกับเพื่อนเก่าที่ทำงาน ได้รับรู้ความในใจอะไรหลายอย่าง คงจะบอกไว้ที่นี่ไม่ได้ หรือได้ก็ไม่รู้นะแต่ก็บอกได้อย่างเดียวว่ามันทำให้เรารู้สึกดีไปด้วย...

DHCP Config ทำอย่างไร ?

1. ติดตั้ง DHCP ก่อน (อยู่ใน Control panel->Internet Explorer)

อ้อ ลืมบอกไปเราย้ายบ้านแล้วจ้ะ

อ้อ ลืมบอกไปเราย้ายบ้านแล้วจ้ะ ย้ายมาเช่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ กับโรงเรียนของลูก...ก็สนุกไปอีกแบบชีวิตมีรสชาดดี...ไปอีกแบบใครไม่เป็นไม่เจอแบบเราคงไม่ได้รับรู้ว่าชีวิตมันมีรสชาด ขนาดไหน...ทำให้เราได้รู้จักอะไรอะไรอีกหลายอย่างแม้กระทั่งคำว่าเพื่อน...

เริ่มงานใหม่ซะที หลังจากพักมาเป็นเดือนละ

३०/04/07

• วันนี้มาศึกษางานใหม่ ที่ EIS ได้ทำงานเลย เริ่มพิมพ์บัตรผู้ปกครองเยอะมากเพราะจะเริ่มใช้งานวันพรุ่งนี้
• วันนี้ก็จบลงด้วยดี คิดว่าก็สบายใจดีอ่ะไม่ค่อยได้ยุ่งกับใครไม่ปวดหัวมาก

เพื่อนกินหาได้ เพื่อนตายอยู่ไหน

ยามที่สับสน วุ่นวาย เพียงเราสงบนิ่ง อย่าเคลื่อนไหวไปตามสภาพแวดล้อม เราก็จะมองเห็นอะไรรอบกายเราชัดเจนว่าอะไรเป็นอะไร ขอบคุณทุกคนที่คอยเป็นเพื่อนยามที่เราต้องการความช่วยเหลือ ถึงแม้จะด้วยจุดประสงค์ใดก็แล้วแต่ สำหรับเราแล้วถือว่าเป็นความจริงใจที่เราได้รับทั้งสิ้น... คิดได้แค่นี้จริง ๆ

เห็นใจครอบครับ และลูก ๆ เมีย แม่.... แต่ก็ไม่อยากแสดงอาการอะไรออกไปให้เค้าต้องลำบากใจ ยืนหยัดด้วยความมั่นคง ให้เค้ามั่นใจ... และยิ้มได้....

กาหลง เธอคือเพื่อนยาก ของฉันจริง ๆ

...สงสาร เห็นใจเธอจริง ๆ นะกา เธอคือเพื่อนยาก ของฉันจริง ๆ
เช้านี้ตื่นเช้าเพราะว่าต้องไปนำนมัสการเช้า ให้เปตองไปช่วยร้องเพลงให้ด้วย อ่านพระคัมภีร์ โยฮัน 6:33-40 แล้วก็สลับกับเปตองร้องเพลง ทำให้ใจรู้สึกสงบ แล้วก็ภูมิใจตัวลูกมาก
...เช้าวันนี้ แม่มีนัดกับหมอที่ รพ.รามาฯ อุ้มแม่ลงมาจากบ้าน เรียก แท็กซี่ แล้วก็ดุ กานิดหนึ่ง ที่ช้า เพราะว่าเกือบจะ เก้าโมงอยู่แล้ว แต่ก็เห็นใจเธอนะกานะ ฉันขอโทษ แต่ก็อยากให้เธอรักษาเรื่องเวลาให้มาก ๆ เห็นแล้วก็อนาถใจเหมือนกัน เธอพาแม่สามีไปหาหมอ ลูก ก็ร้องตาม งอแง... สามีก็ต้องทำงาน...อดทนนะกานะ ตอนบ่ายกาโทรมาบอกว่าเงินอาจจไม่พอ เราโอนเงินไปให้อีก เจ็ดพัน... แล้วได้ยินเสียงกาบอกว่า รู้ไหม..."พ่อฉันตายแล้ว แล้วค่อยพูดกัน" เท่านั้นฉันก็นึกสงสารเธอแบบสุดขั้วหัวใจ น้ำตาไม่รู้ไหลออกมาได้อย่างไร มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจนะ แต่มันเป็นมากยิ่งกว่านั้น ฉันสงสารเธอจริง ๆ กาหลง

รักนะ
สามีของเธอ

Week of pray (Ps. Scoot Griswold)

ค้นหาเอกสารเก่า ๆ ที่ในลิ้นชักเพราะรกมาก พบเอกสารชุดนี้เป็นสูจิบัตร สัปดาห์แห่งการอธิษฐานซึ่งนำโดยศาสนาจารย์สก๊อต กรีสวอลด์ เรื่องน่าสนใจมาก จัดในช่วงวันที่ 13-18 มิถุนายน 2548 หลายปีผ่านไปแล้ว เหมือนแป๊ปเดียวเอง

อ.สก๊อต มีลูก 3 คน ลูกสาวคนโต มะลิ, มิตรภาพ, ตะวัน ภรรยาชื่อจูลี่ เหมือนกับครอบครับเราเลย ภรรยาท่านน่ารักมาก ท่านเล่าประสบการที่ไปอยู่ที่กัมพูชา เป็นประสบการณ์ที่ดีมาก ได้กำลังใจที่ดีให้กับผู้ฟัง..

Basket ball BAH VS UN-ESCAP.

Today 1 March 2007, Mission Hospital have Basket ball Game at Basket ball court of UN-ESCAP, We some of workers and our church members are enjoned the games.

...เป็นการแข่งขันเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างองค์กรอีกครั้งหนึ่งที่เราได้พยายามติดต่อเรื่อยมาและแล้วก็มาถึงความสำเร็จในการเชื่อมความสัมพันธ์ จนได้มีการจัดการแข่งขันขึ้นวันนี้ เราได้เชิญชวนพนักงานหลายต่อหลายท่านให้ไปร่วมกันเชียร์ ซึ่งหลายคนก็สนุกสนาน เราได้รถบัส วิทยาลัย ในการไปส่งที่สนามของ UN รู้สึกว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะขับรถเก๋ง ตามมาหรือว่าอย่างไร เราไปถึงที่บริเวณสนามแล้ว แต่ว่าผู้อำนวยการก็ยังไม่มาสักที เลยไม่มีตัวแทนของโรงพยาบาลในการมอบของที่ระลึก เราเลยเป็นผู้มอบแทน เพราะว่าเดี๋ยวจะเย็นมาก ได้เวลาแข่งขันกันแล้ว เสร็จจากการแข่งขันมีการเลี้ยงอาหารจนอิ่มหนำสำราญ...เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ที่ดีมาก...ครั้งนี้โรงพยาบาลมิชชั่นเป็นฝ่ายชนะ...คิดว่าปีต่อไปคงจะมีงานแบบนี้อีก

Letter from Peter

วันนี้ตะกร้อ พยายามจะให้เราเข้าไปในห้องนอนให้ได้ บอกว่าอากาศเย็นกว่าห้องด้านนอก เราก็ไม่เข้าใจว่ามีอะไร ก็ไม่ได้สนใจ เค้าก็พยายามจะให้เราเข้าไปให้ได้ หลังจากที่ได้เข้าห้องนอนไปดู เราเห็นจดหมายเล็ก ๆ วางอยู่หน้ากระจก พร้อม กับเงินแบ็งค์ 20 บาท วางอยู่ ในจดหมายนั้นเขียนบอกว่า "Dad I Give you one 20 ฿" และลงท้ายว่า "From Peter" เราน้ำตาซึมเลย ขอบใจมากลูกที่เข้าใจพ่อ... พ่อรักลูกมากนะ

ทัวร์ เชียงราย

5-8 กุมภาพันธ์ 2550

เป็นการวางแผนล่วงหน้าที่ค่อนข้างยาวนาน และแล้ววันนี้ก็มาถึง ทุกคนตื่นเต้นโดยเฉพาะครอบครัวของพี่อมรรัตน์และรัศมี เพราะว่าท่านบอกว่าจะเป็นครั้งแรกของการนั่งเครื่องบิน... เราออกเดินทางจาก โรงพยาบาลมิชชั่น มาสนามบินใหม่สุวรรณภูมิ อุดรขับแท็กซี่มาส่ง... เครืองออกบ่ายครึ่งแต่ก็ต้องช้าไปเกือบชั่วโมงกว่าเราจะมาถึงเชียงรายตามกำหนดต้องเป็น บ่ายสองครึ่ง แต่มาถึงเกือบ สี่โมง....

แต่ก็มาถึงเชียงราย ...มีรถตู้มารับ เราจะไปขึ้น ภูชี้ฟ้ากัน... คืนนี้เราก็จะนอนที่นั่นด้วย

กาหลงไปหน่วยแพทย์เคลื่อนที่

วันนี้วันศุกร์ หลังจากกลับจากส่งลูก ๆ ไปโรงเรียน กาหลง กับปิงปองจะไปกับหน่วยแพทย์ที่กาญฯ เราก็ต้องอยู่บ้านกับลูก สองคนคือตะกร้อ และเปตอง อยากไปด้วยจัง แต่ไม่มีรถไป...

Chinese new year party 2007 ลืมกล้องวีดีโอบนแท็กซี่

13 กุมภาพันธ์ 255o

วันนี้ไปกินข้าวที่บ้าน แม่วันทนีย์ เพราะท่านบอกว่าเลี้ยงเทศกาลตรุษจืน ไปกับครอบครัว อ.ประกาศิต กินอิ่มหนำสำราญแล้วก็กลับ เกือบ สามทุ่ม ขากลับต้องแยกรถกันกลับเพราะอิ่มมาก เราและครอบครัวเรียกรถแท็กซี่ น่าจะเป็นสีส้ม ทะเบียน 1960xx อะไรสักอย่างไม่ได้จดไว้ แต่กาหลงบอกว่าอย่างนั้นกลับมาถึงโรงพยาบาล แย่มากเลยนึกได้ตอนมาถึงบ้านแล้วว่า ลืมกล้องวีดีโอ ไว้บนรถแท็กซ๊... บายบาย กล้องวีดีโอของฉัน Panasonic NV-GS57GCT