และแก้วก็มาถึงวันนั้น...

...แม่ไม่สบายมากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ตั้งแต่วันที่ 6 เมษายน 2552 นี่เป็นการกลับมาครั้งที่สอง หลังจากกลับไปอยู่บ้านได้แค่อาทิตย์เดียว มาครั้งนี้ดูเหมือนกับแม่จะเหนื่อยกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เราทุกคนผัดเปลี่ยนกันเฝ้าแม่ แต่ละคืนของการเฝ้า เราได้เห็นคนไข้ ที่อยู่เตียงรอบข้าง สิ้นลมหายใจไปทุกคืน ได้แต่คิดในใจว่าสักวันก็คงไม่พ้นแม่เราแน่ และแล้ววันนั้นก็มาถึงจริง ๆ คืนวันที่ 15 เมษายน 2552 ประมาณเทียงคืน(เช้าตรู่ของวันที่ 16 เมษายน) แม่ถ่ายออกมามากผิดปกติ ซึ่งแต่ละครั้งจะต้องใช้ยาสวนอุจจาระถึงจะออก แต่คืนนี้แม่ถ่ายเอง และก็เยอะด้วย เช้าวันนี้แม่ได้แต่นอน ไม่ขอโน่น ขอนี่ เหมือนทุกวัน ได้แต่นอนหลับตา ถามก็ไม่ตอบอะไร ซึ่งปกติ ท่านจะตอบและพยักหน้าเพื่อบอกคำตอบว่าต้องการอะไร... พักเทียง น้องสาวมาเปลี่ยน เราจะกลับไปกินข้าวเที่ยง หิวมากเลยแวะกินข้าว ข้างทางระหว่างทางกลับบ้าน กินได้ไม่ทันอื่มน้องสาวโทรมา บอกว่าแม่อาการไม่ค่อยดี ชีพจรต่ำมาก เราก็สังเกตเห็นเหมือนกันก่อนออกมา เรากลับมาดู และก็ได้แต่อธิษฐานว่าถ้าแม่จะไปจริง ๆ ก็อย่าให้ท่านได้เจ็บปวดทรมาน และได้อธิษฐานขอยกความผิดทั้งหมดที่แม่ได้ทำ และให้พระเจ้ารับแม่ไว้ในอ้อมแขนด้วย ดูเหมือนแม่จะรับรู้ เพราะท่านไม่ทุรนทุรายอะไรเลย... ยังคงนอนเหมือนอมยิ้ม... แล้วเราก็กลับบ้านให้น้องสาวเฝ้าต่อ ประมาณ บ่ายสี่โมง และแล้วก็ถึงเวลานั้นจริง ๆ น้องสาวโทรมาบอกว่า แม่สิ้นใจแล้ว... เราไม่รู้ว่าจะเสียใจ หรือดีใจกับข่าวนี้ดี เพราะเห็นท่านทรมารมากจากการเจ็บป่วยของท่าน เมื่อท่านสิ้นใจอย่างสงบ ก็เหมือนกับว่าท่านไม่ต้องทุกข์ทรมารอีกต่อไป...แต่เราก็จะต้องสูญเสียแม่ไปตลอดชีวิต...
...งานศพแม่จัดขึ้น 3 วัน คือวันที่ 17-19 และฌาปนกิจในวันจันทร์ที่ 20 เมษายน เราไม่ได้อยู่ร่วมเก็บกระดูกในวันที่ 22 เพราะต้องกลับมาก่อน ลูก ๆ ต้องเรียนหนังสือ ...

ลมหายใจสุดท้ายของแม่...

ไม่ว่าใครทุกคนก็ต้องเจอ ตราบใดที่เรายังเป็นคนบาป และเป็นทาสของบาป เพียงรอคอยความหวังจากองค์พระผู้เป็นเจ้าจะเป็นผู้ถือกุญแจมาปลดปล่อยเราให้ได้ชีวิตใหม่ อีกครั้งหนึ่ง ขอบคุณที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ ผมได้ทำดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถทึ่จะอำนาจอะไรไปต่อรองกับความตายได้... เราทุกคนก็เหมือนกันอย่าให้เราได้ท้อถอยที่จะรักษาความหวังใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา
เพราะ "ศัตรูตัวสุดท้ายที่พระองค์จะทรงทำลายนั้นก็คือความตาย" ๑ โครินทร์ ๑๕.๒๖

ย้ายอีกแล้ว...

เริ่มทะยอยย้ายของบางอย่างเข้ามาในพอพัก ว.มวกเหล็ก ย้ายไม่มีที่สิ้นสุด ฮ่า.. สนุกดีเนอะ ชีวิตเรา
เริ่มเดือนใหม่อีกแล้ว เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เดือนนี้วันหยุดเยอะมาก และเป็นเดือนเทศกาลสงกรานต์ด้วย
ไม่รู้ว่าจะได้ไปเที่ยวไหนหรือเปล่า แม่ก็ไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ใจจริงแล้ว อยากจะไปเยี่ยมแม่ช่วงวันหยุด แต่ก็ไม่รู้ว่า
จะไปได้หรือเปล่า เพราะต้องดูแลการนมัสการที่เปิดใหม่ มวกเหล็กด้วย ให้พระเจ้านำก็แล้วกัน เพราะว่าเราคงควบคุมอะไร
ไม่ได้...